انواع قیرهای امولسیونی از نظر بار الکتریکی و کاربرد آنها : قیر امولسیونی از سه جزء اصلی شامل آب، قیر و امولسیفایر تشکیل می شود، لیکن در برخی موارد حاوی افزودنی های دیگر همچون پایدار کننده ها و مواد تنظیم کننده اسیدیته و ویسکوزیته مواد ضدعفونی کننده و مواد کنترل کننده زمان شکست نیز است. اجزای امولسیون در هنگام تولید به دو بخش فاز قیری و فا ز آبی تقسیم میشود که فاز قیری از قیر و فاز آبی از آب، امولسیفایر، اسید و گاهی نیز نمک تشکیل میشود. برای تولید امولسیون فاز قیری و فاز آبی از آسیاب کلوئیدی عبور کرده وذرات قیر در اندازه کمتر از ۱۰ میکرون در فاز پیوسته آبی معلق می شود اینترنتی توسط ماده امولسیون ساز یا امولسیفایر پایدار می شود.
انواع قیرهای امولسیونی از نظر بار الکتریکی و کاربرد آنها
با ایجاد محیط قطبی مانع از چسبیدن ذرات قیر به یکدیگر و جدا شدن فاز قیریاز فاز آبی میشود. امولسیفایر یک ماده فعال سطحی است که ذرات قیر را در حالت معلق درون آب حفظ کرده و زمان شکست امولسیون را نیز کنترل کند.قیرهای امولسیونیعموماحاوی مقدار 0.1 تا 2 درصد امولسیفایر هستند و ویژگی های آنها تا حد زیادی به فرمول شیمیایی امولسیفایر بستگی دارد. امولسیون ها از نظر سرعت شکست به انواع تند شکن کند شکن دیر شکن و سریع شکن وازنظر بار الکتریکی و انواع کاتیونی و آنیونی و غیر یونی طبقهبندی میشود که هر یک با امولسیفایرهای مختلف تولید می شود. سرعت شکست امولسیون با افزایش مقدار ماده امولسیفایر مصرفی در تولید آن کاهش می یابد. جهت اطلاع از فروش محصول با شماره 09121754110 تماس حاصل نمایید.
Image may be NSFW.
Clik here to view.
قیرهای امولسیونی, انواع عایق های پایه قیری
امولسیون های قیری از نظر بار الکتریکی قیرهای امولسیونی به دسته تقسیم بندی می شوند:
- قیرهای امولسیونی آنیونیک (Anionic Bitumen Emulsion) که بار الکتریکی ذرات قیر درون آن منفی است. این نوع قیرهای امولسیونی از اوایل قرن بیستم (1920 میلادی) ابداع و مورد استفاده قرار گرفت.
- قیرهای امولسیونی کاتیونیک (Cationic Bitumen Emulsion) که بار الکتریکی ذرات قیر در آن مثبت است. این نوع ازقیر امولسیونیدر اواسط دهه 1950 میلادی و به دنبال بروز برخی مشکلات در استفاده از قیرهای امولسیونی آنیونیک در خصوص شکست امولسیون و چسبندگی قیر به مصالحی که بار الکتریکی آن منفی بود بوجود آمد که به معنی یک پیشرفت عمده در تکنولوژی بود. چرا که بر خلاف قیرهای امولسیونی آنیونیک که در آنها عمل شکست بطور شیمیایی صورت نمیگرفت و میبایستی آب تبخیر شده تا باعث بروز عمل شکست در امولسیون شود در حالیکه در قیرهای امولسیونی کاتیونیک عمل شکست بصورت شیمیایی صورت گرفته که علاوه بر شکست به موقع، چسبندگی مناسب تری نسبت به قیرهای امولسیونی آنیونیک نیز ایجاد مینمود. این موضوع سبب گردید در سال 1962 میلادی میزان تولید قیرهای امولسیونی کاتیونی به 50 % کل تولیدات رسیده و درسال 1971 میلادی 90% از کل تولیدات قیرهای امولسیونی در جهان را به خود اختصاص دهد.
